Ամենուրեք մայդաններ կազմակերպող Արևմուտքը փորձում է մեզ հանել Ռուսաստանի դեմ

Լավ իմացեք, Երևանում եվրամայդան չի ստացվի, ոչ թե նրա համար, որ ժողովուրդը գոհ է իր կառավարողներից և նրանց հեռացումը չի ցանկանում, այլ այն պատճառով, որ Ռուսաստանի դեմ ուղղված եվրամայդան չի լինելու: Բազմիցս եմ ասել, որ Ռուսաստանը մեր բարեկամն է, թեկուզ մեր լավը չուզող բարեկամը, և դա Ռուսաստանի կառավարողները միշտ են ցույց տվել և այսօր էլ հակահայկական թաքուն այդ վիրուսն իր մեջ կրում է նաև այդ կայսրության նախագահը: Դա ինձ համար հասկանալի է: Ռուսաստանը պատմության մեջ միշտ եղել է մենակ, և այդ մենակության գոյությունը միշտ ապահովել է նրա հզոր ռազմական ուժը: Բայց իրական կյանքում, ռազմական ուժից բացի, պետությանը գործընկեր է պետք: Հենց այդ ռեալ գործընկերն է, որ միշտ պակասել է Ռուսաստանին: Ինչո՞ւ, որովհետև Ռուսաստանը վտանգավոր հարուստ է, և բոլորի աչքը նրա անծայրածիր հարստություններին է ուղղված: Այդ անծայրածիր հարստությունները նա նվաճել է և պահելու համար չի կարող դեմոկրատ ու սիրելի լինել: Այդ դեմոկրատ չլինելն է, որ սարսափեցնում է Արևմուտքին, և իզուր չէ, որ ցարական Ռուսաստանը Եվրոպայի ժանդարմ են անվանել: Խորհրդային Միությունը դրական շատ մեծ դեր է խաղացել Արևմուտքը ֆաշիզմից ազատագրելու գործում, և նրա միջազգային իմիջը աշխարհի ժողովուրդների աչքում (Եվրոպայում կատարված դեպքերը` Հունգարիա, Չեխիա, Լեհաստան և այդ դեպքերի դաժան ճնշումը նկատի չունեմ, թեպետ ԽՍՀՄ-ը այլ կերպ չէր էլ կարող վարվել) դրական էր: Ռուսաստանը միշտ կռվի մեջ է եղել իր հարևանների հետ: Շվեդներին մեկընդմիշտ քշել է Մերձբալթիկայից: Երեք անգամ կիսել է Լեհաստանը: Թուրքիային քշել է Ղրիմից, Սև ծովի կովկասյան ափերից, Սուվորովն անցել է Ալպերով, լիակատար տիրապետության էր հասել Բալկաններում, Մոսկվայից հասել է Փարիզ, Բեռլինում տրորել է ֆաշիստական երկգլխանի արծիվը, Կովկասն ամբողջությամբ արել էր իրենով: Եվ այդ բոլորին նա հասել է սվինով:

Ֆրանսիան հեռացել է իր գաղութներից, բայց այսօր Աֆրիկայում ծաղկում է Ֆրանկոֆոնիան: Անգլիան թեպետ այսօր չունի գաղութներ, բայց մեծ է նրա լեզվի դերն ամբողջ աշխարհում: Աշխարհի շատ ժողովուրդների ֆիզիկական գոյության համար արյուն տված ռուս զինվորի հուշարձանները ոչնչացվում են հենց այդ երկրներում: Բուլղարիան մեզ օրինակ: Լեհաստանն այսօր աշխարհի ամենահակառուսական պետությունն է:

Մեկ անգամ չէ, որ աշխարհից մեկուսացված Ռուսաստանը գործընկեր է փնտրում: Եվ ահա այդպիսի կրիտիկական պահերին նրան ձեռք է մեկնում մեր վաղեմի թշնամին` Թուրքիան, որը լավ գիտե, որ իր պանթուրքիստական ծրագրերի իրականացման ամենամեծ թշնամին Ռուսաստանն է: Մենք էլ, ճակատագրի բերումով, լինելով երկու գենետիկորեն իրար թշնամի պետությունների արանքում, մեզ որպես բարեկամ ընտրել ենք խաչապաշտ Ռուսաստանը, որի մեծ շահը երբեք չի համընկել մեր ազգային շահին: Ռուսաստանը կռվել է թուրքի դեմ, մենք միշտ եղել ենք և լինելու ենք, անկախ Ռուսաստանի կառավարողների ստորությունից, նրա կողմում: Ռուս զինվորի` Հայաստանում թափված բոլոր ժամանակների արյան համար հայը հատուցել է Ռուսաստանի ազատության համար հարյուրապատիկ շատ: Ոչ մի բանական ռուս (բանական ռուսի քաղաքականության մեջ համարյա չեմ հանդիպել) չի կարող ժխտել ասածս, թեպետ այդ բանական ռուսները միշտ տրորել են մեր շահը:

ԽՍՀՄ-ը մեկուսացված էր աշխարհից, և նույնպես աշխարհից մեկուսացված Թուրքիան ձեռք մեկնեց նրան: Այդ միասեռականների սիրաբանությունից ծնվեց Կարսի պայմանագիրը: Եվ պայմանագիրը գրպանում Թուրքիան կարճ ժամանակ անց դարձավ Ռուսաստանի ոխերիմ թշնամին: ԽՍՀՄ-ը ստեղծեց արհեստածին Ադրբեջան պետությունը և նրան նվիրեց Ղարաբաղը: Փաստորեն, մեր այսօրվա բոլոր տառապանքների հիմքը 1923 թվականի Կովբյուրոյի որոշումն է: Այսօրվա Ռուսաստանը, նրա նախագահը բարբաջում են մարդու ինքնորոշման իրավունքից, բայց լռում են, երբ այդ իրավունքից արդեն վաղուց օգտվել է Ղարաբաղի ժողովուրդը: Այսօր Ռուսաստանի վիճակը և՛ տնտեսապես, և՛ քաղաքականապես վատ է: Անկեղծ ցավ եմ ապրում դրա համար: Այդ վիճակից ելնելով նա նորից ձեռք է մեկնում Թուրքիային, մեր բոլոր ժամանակների թիվ մեկ թշնամուն: Եվ Թուրքիան, վիրավորված Եվրամիությունից, սիրով կոնկուբինատի մեջ է մտնում Ռուսաստանի հետ: Կարսի պայմանագրի ժամկետը վաղուց է լրացել, թեպետ խորհրդային շատ պաշտոնյաներ բազմիցս են հավաստել Թուրքիային, որ հողային պահանջ չունեն նրանից: 25 տարի ԽՍՀՄ-ը չկա: Կարսի պայմանագիրն այսօր առ ոչինչ է: Ասում եմ` առ ոչինչ, որովհետև աշխարհում ստեղծվել է նոր իրողություն, Ռուսաստանը որևէ իրավասություն չունի այդ հողերի նկատմամբ: Թուրքիան այսօր, ինչպես էն ժամանակ, ակնկալում է Պուտինի խոսքն այդ հարցով: Մինչդեռ այդ հարցով հիմնական խոսքը պատկանում է մեզ, միջազգային իրավունքի սուբյեկտ դարձած Հայաստանին: Կարծես այսօր մենք ունենք բոլոր հիմքերը Ռուսաստանի նկատմամբ մեր հակակրանքը ցույց տալու: Բայց այսօր էլ Ռուսաստանին նվիրված պետություն ենք, ժողովուրդ: Եվ այսօր ամենուրեք մայդաններ կազմակերպող Արևմուտքը փորձում է մեզ հանել Ռուսաստանի դեմ:

Գիտեմ, շատերն ինձ կմեղադրեն, որ այդքան մեղադրանքներից հետո փորձում եմ դարձյալ պաշտպանել ռուսական շահը: Կարճ ասեմ. անկախության տարիների նախօրյակին և բուն սկզբնական տարիներին ոմանք ջանում էին ապացուցել, որ այսօրվա Թուրքիան այլ է և այլն, և այլն: Անցած տարիները ապացուցեցին, որ թուրք կառավարողը նույն արյունարբու մարդագայլն է, որ Էրդողանը ոչնչով չի տարբերվում, ավելին` հոգեպես գուցե և գերազանցում է իր նախնիներին: Այսօր էլ հավատացած եմ, որ անգլիական նավերը հայոց լեռները չեն կարող բարձրանալ: Այսօր ռուսները մեզ ավելի են պետք, ինչպես երբևէ, մենք այսօր ռուսներին ավելի ենք պետք: Մենք նույն շղթայով գոցված ազգեր ենք:

Հիմա դառնամ Գյումրու ողբերգությանը: Որ այն ուղղված է մեր հարաբերություններին` բացարձակապես չեմ կասկածում, և որ կազմակերպողները լավ գիտեն մեր ազգային զգայուն էությունը, անմիջապես պոռթկալու և վճիռ կայացնելու հատկանիշները, դրա համար էլ կազմակերպել են սպանդը: Ինձ այսօր հուզում է Պերմյակովի ողջ մնալու, մինչև դատարան գործն ուղարկվելու հանգամանքը: Որ այդ վիժվածքը նախապես ծրագրված ուղարկվել է Հայաստան, դա կասկածելու տեղիք չի տալիս: Ընդամենը մեկ ամիս էր, որ նա գտնվում էր Հայաստանում, բայց հասցրեց կատարել այդ ծանր ոճրագործությունը: Նա երևի հային լավ էլ չի ճանաչել, այնպես որ ատելության հողի վրա ոչ մի կերպ չի մեկնաբանվում նրա կատարած ոճիրը: Ոճրից հետո նրա արարքն էլ մեկնաբանելի չէ: Այդ ո՞ր հանցագործն է, որ իրենից հետո փորձում է հետքեր թողնել: Իսկ նա` որքան ուզես և դիտավորյալ թողել է: Մեր պոռթկումը ես տեղին եմ համարում, բայց ռուսական հյուպատոսության դեմ ուղղված արարքը` ուղղորդված: Հայաստանը կամ որևէ նորմալ (նկատի չունեմ Մարկովի նման միակողմանի «զարգացած» ապաշնորհներին) ռուս պաշտոնյա, մարդ մի՞թե կարող էր անտարբեր անցնել անմեղ զոհերի կողքով: Ո՛չ, կասեմ միանշանակ: Եթե Պերմյակովը գործել է ուղղորդված և ռազմաբազայից դուրս է եկել զինված, հետևաբար այնտեղ կա հակառուսական տրամադրվածություն ունեցող ուժ, որն օգնել է Պերմյակովին, որը շահագրգռված է ռուս-հայկական հարաբերությունների վատացմամբ: Ի՜նչ իմանաս, որ դրանք չեն վերացնի Պերմյակովին: ՈՒստի ճիշտ կլիներ, որ մեկուսարանում Պերմյակովի հետագա գտնվելը կատարվեր Հայաստանի անվտանգության մարմինների հսկողության տակ: Վերջապես ռուս ազնիվ մարդկանց էլ հետաքրքրում է այդ արարքի մինչև վերջ բացահայտումը, որովհետև այդ նաև նրանց շահից է բխում: Հետևաբար բոլոր այն դատողությունները, թե հանցագործությունը մինչև վերջ չի բացահայտվելու, զուրկ են որևէ հիմքից:

Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Նիկոլին «քարշ տալու» սրբազան գործը դրված է հայ ժողովրդի վրա
• Ո՞վ է Գագիկ Ջհանգիրյանը
• Երբ այլևս չես լի­նի իշ­խա­նու­թ­յան, զին­վո­րա­կան տրի­բու­նա­լը վեր կհա­նի մեզ պար­տադր­ված պար­տու­թ­յան բո­լոր պատ­ճառ­նե­րը
• Հիմ­նա­կան մե­ղա­վո­րը հայ կա­ռա­վա­րող­ներն են
• Իմ գնա­լուց ա­ռաջ թող Հա­յաս­տա­նում ջր­հե­ղեղ լի­նի
• Ո՞րն է քո մատ­նու­թ­յան գի­նը, դա­վա­ճան պա­պի` ֆա­շիստ­նե­րին ծախ­ված ե­նո­քա­վան­ցի Նի­կոլ Փա­շի­ն­յա­նի դա­վա­ճան թոռ
• Խրախ­ճանք ժան­տախ­տի պա­հին
• Ո՛վ մարդ­կա­յին ար­դա­րու­թ­յուն, թո՛ղ ես թք­նեմ քու ճա­կա­տիդ
• Զոհ­ված­նե­րի ա­ր­յու­նը երկն­քից կան­չում է` պա­տե­րազ­մը հասց­նել հաղ­թա­կան ա­վար­տի
• «Պրո­ֆե­սիո­նալ» «իմ­քայ­լա­կան­նե­րը» կե­րան իմ 800 հակ յոն­ջան և …
• Նի­կոլ, իսկ դու ար­դա­րաց­վե՞լ ես, մաքր­վե՞լ ես քո քրեա­կան ան­ց­յա­լից
• Վե­հա­փա՛ռ, կրկ­նեք Գևորգ Հին­գե­րոր­դի օ­րի­նա­կը, ժամն է գոր­ծե­լու
• Պատ­մա­կան դեպ­քե­րի և դեմ­քե­րի հա­մե­մա­տա­կան վեր­լու­ծու­թ­յուն
• Որոշ բա­շի­բո­զուկ­ներ փոր­ձում են զրո­յաց­նել մեր կես­դա­ր­յա պայ­քա­րի ի­մաս­տը
• Արտա­կարգ և լիա­զոր դես­պան Ար­ման Նա­վա­սար­դ­յա­նին
• Վեր­նա­գի­րը վեր­ջում թող ընտ­րի ըն­թեր­ցո­ղը (պա­խա­րա­կե­լի՞ է, որ ո՛չ գո­միկ են, ո՛չ էլ տրանս­գեն­դեր)
• ՈՒ՞ր է մեզ տա­նե­լու այս գաղջ մթ­նո­լոր­տը
• Ո՞վ դուրս թո­ղեց Ղա­րա­բա­ղը բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցից
• Ձեր հերթն էլ կգա
• Ես` որ­պես ՀՀ քա­ղա­քա­ցի, հայ­տա­րա­րութ­յուն եմ տա­լիս ժա­մա­նա­կին հորդ կա­տա­րած հան­ցա­գոր­ծու­թ­յան մա­սին

Մեկնաբանություններ